Bekijk het gedicht ↑
Lees het gedicht ↓
ik ben de grens overgegaan
ik ben mijn grens overgegaan
de sociale vlinder die ik was
is een rups geworden
een omgekeerde metamorfose
maar toch bleef ik hopen
door haar gezien te worden
niet enkel door haar ogen
maar ook door haar kloppend hart
in haar armen worden gesloten
en me zou vertellen dat het allemaal wel goed zal komen
ik ben de grens overgegaan ik ben mijn grens overgegaan
zonder het te begrijpen is het er
een onbepaalde leegte die ik maar niet opgevuld krijg
hoe hard ik ook schreeuw, hoe hard ik het ook wil
neig ik keer op keer haar niet te kunnen overtuigen
van mijn bestaan in haar Brusselse straten
waar de mensen sans gêne Frans met elkaar praten
waar de mensen niet in hokjes denken
maar in een mengelmoes van culturen en religies leven
ik ben de grens overgegaan
ik ben mijn grens overgegaan
ze is weerbarstig en rommelig
maar op een aangename manier
in één teug glijdt de rode vloeistof over de rand en drinkt ze de moed in
die bij mij met de tijd is gekrompen
tot een propje radeloosheid
al dwalend
door mijn wijk Dansaert
zie ik een jonge vrouw
met aan de zijkant opgeschoren haar
en een glas vin rouge in haar hand
ik ben de grens overgegaan
ik ben mijn grens overgegaan
steeds meer begin ik te wennen
aan de klanken van de Franse taal
zacht, sierlijk, zwoel en melodieus
klinkt het als begrijpelijke muziek in mijn oren
alleen vind ik nog niet de juiste tonen
om mijn liefde voor deze stad te tonen
ik spreek ondertussen de taal
maar dat is geen garantie voor contact
de taalbarrière is verdwenen
alleen kun je niet enkel daar een connectie aan ontlenen
ik ben de grens overgegaan
ik ben mijn grens overgegaan
dus loop ik verder en verzink ik in gedachten
in Franse gedachten
ça va aller, ça va aller, ça va aller
het komt goed, herhaal ik meerdere keren in mijn hoofd
tegelijkertijd wens ik de lichtheid van deze Franse zin
in de vezels van mijn lichaam te kunnen voelen
want de eenzaamheid die ik draag
voelt alsof ik dagelijks aan gewichtheffen doe
ik ben moe
ik ben moe
ik ben zo moe
ik ben een stip in de horizon waar niemand bij kan
golven die omslaan als pogingen tot verbinding
het is willen feesten, maar niemand komt naar je feestje
het is willen dansen, maar niemand heeft de juiste muziek
ik zoek simpelweg een gemeenschap waar ik stilletjes in kan baden
een groep waarin ik kan aarden
een groep waarin ik kan ademhalen
ik ben de grens overgegaan
ik ben mijn grens overgegaan
zo simpel
blijkt het niet te zijn
om een nieuwe weg te plaveien
te gedijen in een ander land
het heeft me veranderd van een sociale vlinder in een rups
een omgekeerde metamorfose
ze heeft me niet in haar armen kunnen sluiten
dus kijk ik nog één keer om
zoals Orpheus naar Eurydice deed
en verdwijnt Brussel uit mijn zicht
ontdaan van het zwijgzame gewicht
enkel nog een rugzak aan ervaringen en verhalen
kan ik nu eindelijk, eindelijk, eindelijk weer
normaal ademhalen
DANK VOOR HET LUISTEREN & LEZEN
Gedicht door Sacha Celine Verheij Fotografie door Sacha Celine Verheij