Ze was 18 jaar en hield al bibberend de verharde bruine hand van haar moeder vast. Haar andere hand lag op haar buik, die het begin was van vele verzwegen verhalen. Volwassen was ze al vele jaren door de omgeving die haar confronteerde met de huidige zwarte bladzijden van de geschiedenis. Het werd haar eigen blinde vlek: de boottocht van haar geboorteland naar het beloofde land was de aanloop naar het Indisch zwijgen.
Op die betreffende dag droeg ze mijn oudste tante Jane in haar lichaam, de tante die me zonder woorden hoe witter hoe beter leerde. De paraplu in haar hand op een zomerse dag in Frankrijk was voor mij de druppel. Daar waar de witte mensen zich halfnaakt op een handdoekje op het zand neerlegden, verborg mijn tante zich achter een muur van schaamte. Ik was 16, bijna even oud als haar moeder op de dag dat ze ontworteld raakte.
Vandaag leven we niet meer in 1949, maar in het jaar 2023. Toch voelt het klimaat van Nederland schrikbarend hetzelfde als toen mijn oma met een koud welkom werd ontvangen in ons kikkerlandje. Een paar dagen geleden verschenen woorden op de Erasmusbrug in Rotterdam, die in haar tijd de boventoon voerden tijdens het koloniale bewind.
“Je hoort hier niet thuis” verschilt niet veel van de leus “Vrolijk blank 2023”, die rechtsextremisten van de White Lives Matter-beweging projecteerden op de brug. Colorisme, de voorkeursbehandeling van mensen op basis van kleur, tekent al jaar en dag de contouren van de Nederlandse samenleving. Mijn moeder stond volgens haar vader al twee stappen achter in deze samenleving: “Je bent een vrouw én je hebt een bruine huidskleur.”
Lees het verhaal verder via de volgende link: https://sachacelineverheij.com/het-zwijgen-doorbroken/
Leave a Reply