ik probeer mijn plek te vinden in de conversatie
maar heb ik wel recht van spreken
als geen enkel teken van mijn bruine voorouders
in mijn bleke huid is te zien wanneer ik word bekeken
vergeleken met mijn nichten en neven
die aan bewijs niets ontbreken
ben ik een vraagteken
mijn familie is een product van een wereldgeschiedenis
geschiedenis die niet voorkomt in onze geschiedenisboeken
aan onze wortels wordt geen water gegeven
maar alles wat we weten
kunnen we nooit vergeten
eenmaal gebeurd eenmaal in het geheugen
doch feiten die worden vervormd tot een leugen
met vragen als ‘maar waar kom je nou écht vandaan?’
omdat ze van je antwoord niet uit kunnen gaan
want je hebt dezelfde huidskleur
als mensen aan de andere kant van de oceaan
dus je antwoord kan niet volstaan
je moet constant je bestaan legitimeren
terwijl onze geschiedenisboeken ons verleden blijven negeren
hun daden blijven accentueren
vanuit het witte verhaal blijft domineren
maar ik voel dat de conversatie aan het keren is
niet langer een éénrichtingsverkeer
maar waar ik mezelf moet plaatsen
wanneer ik licht zie weerkaatsen
op mijn droge witte huid
waaronder zo veel meer verschuild
zijn juist woorden die ontbreken
want heb ik wel recht van spreken?
Leave a Reply